Á þessum degi í fyrra heimsótti Heiðbjört Anna Heiðbjörtu langömmu sína í fyrsta sinn. Það voru fagnaðarfundir hjá tveimur nöfnum sem spanna fjórar kynslóðir.

Á áttunda gleðidegi rifjum við upp góðan dag og þökkum fyrir ömmurnar og langömmurnar í lífinu.

Pálmar kaffimeistari á Pallett er einn besti kaffibarþjónn landsins og einn af uppáhalds kaffibarþjónunum okkar. Hann hefur tvisvar orðið Íslandsmeistari í kaffilist og hefur í kjölfarið keppt á heimsmeistamótum. Í eitt skiptið sem hann keppti gerði svona indjána. Hann hefur greinilega engu gleymt því í gær gerði hann þennan fyrir Árna.

Á sjöunda gleðidegi viljum við þakka fyrir uppáhalds kaffibarþjónana okkar sem kunna bæði að gera gott og fallegt kaffi.

Ps. Í næsta tölublaði Kirkjuritsins er grein um Guð og kaffibollann þar sem meðal annars segir frá indjánanum hans Pálmars.

Getur dauðinn einhvern tímann verið uppspretta gleði og hláturs? Þannig spyr ung kona, þrjátíu og eins árs gömul, sem hefur núna sína lokabaráttu fyrir lífinu. Hún glímir við sjaldgæft krabbamein sem uppgötvaðist fyrir einu og hálfu ári síðan.

Dr. Kate Granger er læknir sem sérhæfði sig í öldrunarlækningum. Hún horfist núna í augu við að hún er að deyja. Engar meðferðir duga til að lækna krabbameinið sem herjar á frumur hennar í beinum og víðar. Hún hefur ákveðið að deila hugsunum sínum og upplifunum með því að tísta og blogga og hleypa þannig öðrum að þessari reynslu.

Mér líður alltaf betur þegar ég hlæ innilega.

„Þegar við hugsum um hvaða tilfinningar tengjast dauðanum og því að vera að deyja, koma tilfinningar eins og ótti, óróleiki, sorg og depurð í hugann. En mig langar að velta því upp hvort ekki séu aðrar tilfinningar í spilinu líka“ segir Kate í viðtali við breskt dagblað.

„Sjálfri líður mér alltaf betur þegar ég hlæ innilega og ég er alveg viss um að mitt jákvæða viðhorf hefur hjálpað til við að láta mér líða vel eftir að krabbameinsmeðferðinni lauk fyrir nokkru síðan. Ég vona innilega að gleðin fylgi mér til dauðastundarinnar og verði með í för allt til enda.“

Á fimmta gleðidegi viljum við þakka fyrir gleðina í lífinu sem er svo sterk að hún hjálpar okkur að horfast í augu við dauðann.

Myndin með bloggfærslunni er af blómum sem hugguðu á sorgarstundu.

Í morgun hlustuðum við á viðtal við skáldið og ritstjórann Sigurð Ingólfsson sem býr á Egilsstöðum. Sigurður er nýbúinn að gefa út ljóðabókina Fimmtíu og tvær þakkarbænir. Hann útskýrði fyrir hlustendum að þakklætið væri í hans huga stærst og mest þeirra dyggða sem við getum ræktað með okkur og látið móta okkur. Þakklæti fyrir litlu hlutina í lífinu og í kringum okkur.

Það er alltaf betra að bregðast við uppákomum og aðstæðum með þakklæti heldur en pirringi.

Sigurður segir að það sé alltaf betra að bregðast við uppákomum og aðstæðum með þakklæti heldur en pirringi og reiði. Hann tók skemmtilegt dæmi um þegar maður missir sultukrukkuna í gólfið og hún fer út um allt. Þegar það gerist og maður er búinn að þrífa hana upp, er svo miklu betra að finna fyrir þakklæti yfir því að ná að tína öll glerbrotin upp án þess að skera sig – eða eitthvað svoleiðis – heldur en að ganga pirringi og reiði á hönd.

Fimmtíu og tvær þakkarbænir hvíla á viljanum og þörfinni á því að helga t.d. einn dag í viku því að þakka. Það getur verið í kirkjunni á sunnudögum,  heima hjá sér á miðvikudögum eða í fjallgöngu á föstudögum. Þakklætið tengir okkur við himinn og jörð, og tengir himinn og jörð saman, eins og tréð sem hefur rætur sínar í jörðinni og teygir greinar sínar til himins.

Á fjórða gleðidegi viljum við taka undir með skáldinu fyrir austan. Pirringur er orku- og tímasóun. Þakklæti gefur af sér orku og vitund fyrir núinu. Iðkum þakklætið, stöndum föstum fótum á jörðinni og teygjum huga okkar upp til himins.

Myndin með bloggfærslunni er af háu tré hinni fornu Rómaborg.

Einmanaleikinn er leiðinda fylgifiskur manneskjunnar. Þegar við mætum honum er gott að hafa í huga að ólíkt ýmsu öðru sem kreppir manneskjuna glímum við öll við einmanaleikann endrum og sinnum. Þá er líka gott að hafa í huga að við getum bægt einmanaleikanum frá okkur með einföldum hætti: með því að rétta út hendina og tengjast öðrum. Seth Godin skrifar:

Um leið og við áttum okkur á því að manneskjan sem situr við hliðina á okkur þarfnast okkar … getum við nálgast hana og einmanaleiki beggja gufar upp.

Á þriðja gleðidegi viljum við þakka fyrir annað fólk, sem við getum nálgast og nálgast okkur, sérstaklega þegar við erum einmana.

Myndin með bloggfærslunni er tekin á listahátíð 2009 á loftfimleikasýningu fjöllistahópsins Strange Fruit.

Við fórum í kirkju í morgun og nutum þess að heyra góða kórinn í Háteigskirkju syngja og organistann leika falleg tónverk og hlusta á Tómas, pabba Kristínar og afa barnanna, flytja sína síðustu páskaprédikun sem sóknarprestur í Háteigskirkju. Þetta var góð messa og hún miðlaði páskaboðskapnum vel.

Ekkert miðlar upprisugleðinni betur en barnshlátur og barnaleikur.

Það var samt ekki kórinn, organistinn eða presturinn sem miðlaði innilegustu páskagleðinni í kirkjunni í morgun. Það voru litlu börnin tvö sem gerðu það. Þau höfðu aldrei hist áður, en urðu vinir á örskotsstundu og gleymdu sér í leik og og skemmtu sér svo vel að það ískraði í þeim af hlátri.

Kórinn, organistinn og presturinn stóðu sig ágætlega. En ekkert miðlar upprisugleðinni betur en barnshlátur og barnaleikur. Þannig er það bara. Kannski var það þess vegna sem Jesús sagði okkur að vera eins og börnin til að komast inn í himnaríki. Því hann vissi að í smábörnunum höfum við fyrirmynd að samfélagi án aðgreiningar og tortryggni og efa, samfélag í leik og gleði.

Á fyrsta gleðidegi viljum við þakka fyrir hlátur barnanna í kirkjunni.

Myndin hér að ofan er af leikfélögunum sem skemmtu sér svo vel í kirkjunni í morgun. Við vitum ekki hvað ungi maðurinn heitir, en vonum að okkur fyrirgefist að birta af af þessum gleðigjafa.