Hvaða erindi á kristinn boðskapur við Nýja-Ísland? Svo spyr G8 hópurinn sem hefur skrifað snarpar og snjallar greinar um hrunið af sjónarhóli guðfræðinnar. Þau efna til málþings á Sólon í dag og bjóða til samtals um þessa spurningu. G8 hópurinn er samtals- og lausnamiðaður og það þurfum við svo sannarlega í dag. Um að gera að mæta klukkan 17 á Sólon.

Við Kristín Þórunn stungum niður penna og skrifuðum stutta grein sem birtist í Fréttablaðinu í dag og á trú.is. Hún fjallar um kristni í samtímanum – um trúverðuga kristni. Við segjum meðal annars:

Það er ábyrgðarhluti að lifa í nútíma samfélagi, að vera upplýst, læs og geta tekið þátt í lýðræðisumræðu. En ábyrgðin stoppar ekki þar heldur felur hún líka í sér að við eigum að vera þjónar hins góða og talsmenn vonar í samfélaginu.

Svo þarf stíga næsta skref. Jesúbarnið sem kemur býður okkur ekki aðeins að læra af sér og tala heldur kallar það okkur til þjónustu við lífið. Hin fjölþætta áskorun aðventunnar er þá þessi: Að við hlustum, horfum, lesum og þjónum. Tölum um hið góða líf og þjónum því í öllu sem við gerum. Höfum augun opin fyrir táknunum kringum okkur. Fyrir táknum um fegurð, gleði og von, lyftum þeim fram og minnum á þau. Fyrir táknum um það sem er ekki í lagi: um fjölskyldur sem líða skort, um fólk sem er troðið á, um misrétti, um misferli, um börn sem fá ekki að vera börn.

Við eigum að haga eigin lífi þannig að það sé tími og rými til að láta gott af okkur leiða. Við eigum að láta okkur annt um þau sem þarfnast – til dæmis með því að gefa mat, peninga eða tíma til hjálparstofnanna sem sinna fólki nú fyrir jólin. Við eigum að forgangsraða þannig að börnin okkar finni hvers virði þau eru. Við eigum að vera málsvarar réttlætis, sáttar og vonar í samfélaginu.

Lesið greinina á trú.is.

Guðfræðingarnir átta sem stungu niður penna síðasta vetur eru farin aftur af stað. Á ártíð hrunsins spyrja þau meðal annars:

„Ári eftir hrun er það  áleitin spurning hvað líði þeirri gagngeru uppstokkun sem búsáhaldabyltingin krafðist. Er „nýtt Ísland“ í vændum eða erum við á leið í gamla farið?“

Í dag og á morgun ganga um það bil 3000 fermingarbörn í hús og safna fyrir hreinu vatni. Féð sem þau safna rennur til vatnsverkefna Hjálparstarfs kirkjunnar í Afríku. Ég hitti Bjarna Gíslason, fræðslu- og upplýsingafulltrúa Hjálparstarfsins, í dag og hann sagði mér frá söfnuninni. Skoðið myndbandið á YouTube.

Í Grensáskirkju stendur nú yfir myndlistarsýning þar sem getur að líta nokkur listaverk eftir listakonuna Huldu Halldór. Þarna er unnin á áhugaverðan hátt með þekkt trúarleg tákn. Þessi mynd sýnir eitt verkið.

Hlutverk kirkjunnar er ekki að smella fólki, Matthíasi og öllum öðrum inn í eitthvert trúarlegt vöflujárn og fá fram sama mynstrið á alla. Það er mun fremur að efla lífið, orðræðuna, gleði, réttlæti, samfélag. – Sigurður Árni Þórðarson

„Getur þú tínt í einn aukapoka fyrir þá sem mest þurfa hjálp?“ Svo spyr Hjálparstarf kirkjunnar sem hefur hleypt af stokkunum nýstárlegri söfnun. Aðsóknin í innanlandsaðstoð Hjálparstarfsins hefur aukist mjög mikið á því ári sem er liðið frá efnahagshruninu. Þörfin er mikil. Það skiptir því miklu máli að allir sem geta leggi sitt af mörkum.

Getur þú hjálpað?

Ps. Hægt er að gerast meðlimur í Aukapokahópi á Facebook.

Gott kaffi, gott súkkulaði, góðar stundir, gott kvöld. Stundum segir myndin meira en orðin sem henni fylgja.

„Réttlætið er … ástand í samfélaginu þar sem réttur hins smæsta er ekki fyrir borð borinn heldur varinn. Þar sem réttur umkomulausra er varinn er samfélagið á réttri leið og þar þrífst mannúð, menning og menntun, þrenning sem fylgir siðbótinni frá upphafi.“

Svo skrifar dr. Gunnar Kristjánsson í pistlinum Til mögru áranna sem birtist á trú.is á dögunum. Holl áminning!

Frá því þú fæddist
hefur þinn eigin dauði gengið þér við hlið
og þótt hann sýni sig sjaldan
finnur þú hola snertingu hans
þegar óttinn heldur innreið sína í líf þitt
eða þegar það sem þú elskar glatast
eða þú verður fyrir hnjaski hið innra.

Þegar örlögin leiða þig
á þessa fátæklegu staði
og hjarta þitt er áfram örlátt
þar til dyr opnast inn í ljósið
þá ertu smátt og smátt að vingast við eigin dauða
þannig að þegar stundin rennur upp
og þú þarft að snúast á hæli og hverfa á braut
hafir þú ekkert að óttast.

Megi þögul nærvera dauða þíns
kalla þig til lífsins
og vekja þig til vitundar um það að tíminn er af skornum skammti
og til þess að þú verðir frjáls og
lifir köllun þinna eigin örlaga.

Megir þú safnir þér saman
og ákveða hvernig þú ætlar að lifa hér og nú
lífinu sem þú myndir vilja
líta til baka á
frá þínu eigin dánarbeði.

Írski presturinn og heimspekingurinn John O’Donohue skrifaði þessa fallegu blessun og brýningu. Við Kristín Þórunn fluttum hana í prédikuninni okkar í Víðistaðakirkju í gær þar sem við ræddum meðal annars um lífið og dauðann, börnin og barnalánið og barnalánin sem voru í fréttum í síðustu viku og sitthvað fleira.