Ukulele snillingarnir í u900 leika og syngja fyrir okkur á fimmta gleðideginum. Söngurinn þeirra heitir Isogabamaware.

Í byrjun segir kanínan við björninn: „drífum í þessu svo við getum farið og fengið okkur að borða.“ Björninn segir stutt og laggott „jebb“ og kanínan segir „af stað“.

Textinn er borinn uppi af orðinu „isogabamaware“ sem útleggst einhvern veginn þannig að með hraðanum týnist það sem skiptir máli. Þegar kanínan og björninn liggja á grasinu eru þeir einmitt að ræða um hvað það sé mikilvægt að slaka á og flýta sér hægt. Asi boðar ekkert gott.

Í lok myndbandsins segir kanínan: „Fullkomið!“

Boðskapurinn þeirra félaga í U900 er Hægur og minnir á Hægan mat og Hægar fréttir: Við skulum ganga í stað þess að hlaupa gegnum lífið.

Líka á Gleðidögum

Við fylgjumst með Dalai Lama á Twitter. Fimmtánda apríl skrifaði hann setningu sem við viljum taka undir og gera að okkar á fjórða gleðidegi:

Human nature is such that the individual is most happy and relaxed when he or she can share happiness and trust with others.

Hamingjuleiðin er að deila lífinu með öðru og lifa í samfélagi sem byggir á trausti.

Myndin er af Kristínu og tveimur af börnunum okkar að mála brothætt páskaegg. Dásamleg iðja í tilefni páskanna.

Lífsins Guð.
Lof sé þér fyrir dansandi sól,
brosandi jörð, syngjandi öldu,
hina dásamlegu sköpun, sem þú hefur reist til lífs.

Lausnari heimsins.
Lof sé þér fyrir að þú veltir steinum við grafhvelfingar.
Þú veltir burt hindrunum á leið okkar til lífsgleði,
til fagnaðar, réttlætis og friðar.

Lof sé þér fyrir að þú sigraðir dauðann og ruddir lífinu braut.
Leyfðu okkur að lifa í því vori og sumri veraldar,
sem þín upprisa ól.

Lof sé fyrir mátt þinn til að reisa við öll þau,
sem eru líflítil og lífvana.
Reis þú, Drottinn, þína veröld.

Andi lífs.
Hugga þau, sem vonlítil eru.
Lækna hin sjúku.
Vernda þau sem vandastörfum gegna.
Blessa þau sem dæma, stjórna og marka löggjöf.
Farsæl heimilislíf, atvinnu – allt líf samfélags okkar.

Blessa þau, sem útbreiða frið þinn,
boða orð þitt, þjóna að altari þínu,
hlúa að æsku, mennta fólk til lífsleikni.

Gef vitur ráð í þjónustu við þig.

Allt lífið skapar þú.
Allt lífið leysir þú.
Allt lífið nærir þú.

Amen.

Bænir verða til í samhengi helgihaldsins þar sem fólk kemur saman en líka í hjörtum og huga þegar fólk er eitt með sjálfu sér.

Myndina tók Árni af Kristínu á páskadegi.

Annar gleðidagurinn hófst á svipaðan hátt og aðrir dagar. Yngsta barnið vaknaði fyrir allar aldir og vildi fá hjól leikjalífsins til að snúast á ný. Smám saman rankaði heimilisfólkið við sér og stefnan var tekin á matarbúrið þar sem árbíturinn var borinn á borð.

Þegar ísskápshurðinni var svipt upp til að ná í mjólkina út á morgunkornið rákum við augun í afskaplega fína kampavínsflösku. Við fengum hana að gjöf fyrir næstum því ári síðan og höfum ekki enn fengið það af okkur að njóta innihaldsins. Þetta er nefnilega svo fínt og lekkert vín.

Kampavín í morgunmat

Hvað er viðeigandi tækifæri til að njóta dýrra veiga sem voru gefin af dýrmætu tilefni?  Tom Wright sem var biskup í Durham og kennir núna guðfræði við St. Andrew’s skrifar um slíkt tilefni í hugleiðingum sínum um páskana:

Easter ought not to be the time when all the clergy sigh with relief and go on Holiday. It ought to be an eight-day festival, with champagne served after morning prayer or even before, with lots of Alleluias and extra hymns and spectacular anthems.

Páskarnir og gleðidagarnir eru svo merkilegir og mikilvægir að við ættum að halda hátíð og opna kampavín eftir morgunbænir – nú eða fyrir þær. Þessi hátíðahöld eiga að ná yfir marga daga og þau eiga að einkennast af gleði, fögnuði og því að gera nýja hluti.

Gleðin tekur við af alvörunni

Tom Wright hnykkir á því að gleðitíminn eftir páska sé eðlilegt framhald við föstutímanum í aðdraganda dymbilviku og bænadaga. Fastan er tími aðhalds, sjálfsfórnar, iðrunar og alvöru. Páskarnir eru tími gjafmildis, gleði, tækifæra og tilrauna.

In particular, if Lent is a time to give things up, Easter ought to be a time to take things up. Champagne for breakfast, again; well, of course. Christian holiness wa never meant to be merely negative.

Við tökum boðskap föstu og dymbilviku alvarlega. Við viljum líka vera páskafólk og gefa páskahátíðinni rými í lífinu. Páskarnir eru tákn um lífið og vonina og kristin trú er að lifa í þessari von.

Núna lifum við góða tíma.

Myndin er af páskabýflugunni sem yngsta dóttirin gerði á leikskólanum. Bleik af því að bleikur er uppáhaldsliturinn.

Eftir fjörtíu daga föstu og bænadaga taka við fimmtíu gleðidagar þar sem lífinu er fagnað. Við ætlum að halda upp á gleðidagana hér á blogginu og birta gleðidagafærsur næstu fimmtíu daga. Sú fyrsta er páskaprédikunin sem Árni flutti í Dómkirkjunni í morgun. Hún fjallar um sögur sem enda vel.

Sögur sem enda vel

Á föstudaginn langa söfnuðumst við saman hér í kirkjunni og íhuguðum krossinn og sögur sem enda illa. Þá flutti ég fyrri hluta þessarar prédikunar. Nú kemur framhaldið. Og því að þessi prédikun er í tveimur hlutum, eins og sjónvarpsþættir, sem stundum eru sýndir í Ríkissjónvarpinu um páska, þá er við hæfi að byrja hana á upprifjun.

Á föstudaginn heyrðum við þrjár sögur, um Jenny sem var misnotuð af föður sínum, af unga piltinum sem varð vitni af því þegar allir karlmennirnir og drengirnir í þorpinu hans voru myrtir og af Páli, ungum dreng sem varð vitni að því þegar móðir hans lést í hryllilegu bílslysi.

Þrjár krosssögur.
Þrjár sögur sem enduðu illa.

Og við kynntumst því hvernig krossinn – og föstudagurinn langi – er ljótur og ranglátur, tilgangslaus og sár.

Nú höldum við áfram.

Framhaldssögur

Kæri söfnuður.
Ég ætla semsagt að segja framhald af sögunum í dag.
Og það er rétt að hefja þessa prédikun á ábendingu.
Þetta eru engar Hollívúddsögur.
En þetta eru ekki sögur sem enda illa.

Þetta eru sannar sögur og fallegar sögur.
Þetta eru raunverulegar sögur.
Páskasögur.

Þetta eru sögur sem enda vel.

Kæri söfnuður.
Þessi prédikun er við hæfi barna.
Eins og páskarnir.

Tvær konur

Jenny var misnotuð sem barn af föður sínum.
Hún var beitt ofbeldi af manninum sínum.
Á endanum sagði hún stopp og hún myrti hann.
Og það var réttað yfir henni og hún var fundin sek og dæmd til fangavistar.
Og henni var stungið bak við lás og slá.

Hún ólgaði af reiði.

Í fangelsinu kynntist hún Traude.
Hún var aldraður píanókennara og hafði starfað þarna í fangelsinu í áratugi.
Og þær náðu saman í tónlistinni því Jenny var ekki bara fórnarlamb, hún var líka undrabarn í tónlist.

Traude var, eins og Jenny, fangi fortíðarinnar.
Hún var samkynhneigð.
Og hún hafði, á stríðsárunum, séð ástkonu sína tekna af lífi, fyrir það eitt að elska konur en ekki karla.
Og hún hafði aldrei þorað að segja frá þessu.

Aldrei.

Svo kynntust Jenny og Traude.
Og vináttan leiddi þær á nýjan stað.
Þetta var ekki auðvelt ferðalag.
En það leiddi þær á stað þar sem þær upplifðu traust og virðingu.
Þar sem þær gátu staðið með reisn.
Og sagt söguna sína.
Saman.

Jenny losnaði ekki úr fangelsinu,
hún þurfti að afplána sinn dóm
En var ekki lengur fangi fortíðarinnar.
Ekki fangi reiðinnar.
Og hún var ekki lengur fórnarlamb.
Og Traude var ekki lengur fangi sektarkenndar
yfir því hver hún var.
Þær voru manneskjur.

Páskarnir eru reisn.
Páskarnir eru réttlæti.
Páskarnir eru frelsi.

Þetta var fyrsta sagan.

Heilt þorp

Önnur sagan fjallar um strák.

Hann var barn að aldri þegar hermennirnir komu.
Þeir svívirtu konurnar í þorpinu.
Þeir myrtu karlmennina.
Þeir myrtu drengina.

Alla nema hann.

Og hann varð vitni að þessu og þetta bjó með honum og mótaði hann.
Og svarta hárið hans varð hrímhvítt.
Og hann talaði aldrei framar.

En lífið hélt áfram.

Konurnar voru eftir.
Og trúarleiðtoginn, sem var hniginn að aldri.
Og þau stóðu saman.

Þau gengu til verkanna
sem tilheyrðu hverjum degi,
og hverri árstíð.

Þau rifjuðu upp og sögðu sögur af góðum dögum.
Héldu utan um hvert annað.

Og lífið gekk sinn vanagang.
Það var ekki sama lífið og áður, en það var gott.

Þetta var líf í samhjálp og samstöðu
í litla þorpinu sem var þorpið þeirra.

Og smátt og smátt var eins og það fenndi yfir erfiðu minningarnar.
Nýjar komu í þeirra stað.
Minningar sem endurspegluðu lífið.
Hér og nú.

Pilturinn talaði aldrei framar.
En hann brosti.
Og hann var öruggur.
Með þeim.
Þrátt fyrir allt sem hafði gerst.

Páskarnir eru samstaða.
Páskarnir eru friður.
Páskarnir eru öryggi.

Þetta var önnur sagan.

Feðgar

Páll var bara barn þegar mamma dó.
Þetta var slys. Á hraðbrautinni.
Hann og pabbi sátu í bílnum, mamma fór út.
Og flutningabíllinn kom alltíeinu og hrifsaði hana frá þeim.
Hún dó samstundis.

Og í einni svipan var allt breytt.

Og framtíðin sem hafði verið svo örugg, var horfin.
Og það var Bara sárt.

Og svo, eins og til að bæta salti í sárin,
horfði hann upp á pabba brotna saman.
Pabba.
Sem hafði verið eins og klettur í huga hans.

Pabbi varð einrænn og fjarlægur.
Vildi ekki fara að gröfinni.
Vildi ekki muna.
Ýtti öllum frá sér.
Vildi ekki tala.
Hann vildi bara deyja.

Og Páll fann sig einan.
Hvernig gat hann borið þessa byrði?

Að lokum sagði hann.
Hingað.
Og.
Ekki.
Lengra.

Og horfðist í augu við pabba og sagði:
Nú þurfum að standa saman.
Því þú þarft að lifa.
Og ég þarf að lifa.
Og við þurfum að ganga saman.
Nú erum við
Tveir.

Og lífið breyttist aftur.
Ekki á augabragði
heldur smátt og smátt.
Þeir stóðu saman.
Horfðust í augu við fortíðina
og gengu til móts við framtíðina.
Og báðir öxluðu ábyrgðina.
Sonur og faðir.
Lifðu.
Saman.

Páskarnir eru sátt.
Páskarnir eru líf.
Páskarnir eru von.

Þetta var þriðja sagan.

Kristur

Þeir krossfestu Krist.
Hann dó.
Og öllu var lokið.

Og á föstudaginn langa var sagan hans
krosssaga.
Saga sem endar illa.

En.

Hann reis upp.
Og á páskadegi.
Frá og með páskadegi er sagan hans
páskasaga.

Páskasögur eru ekki happíendingsögur.
Þær enda vel.
En í þeim mætum við líka ranglæti og reiði og sársauka.
Lífinu og heiminum eins og hann er.

En þær leyfa föstudeginum langa ekki að vera lokadegi.

Og þetta er upprisuboðskapurinn:

Að dauðinn
og sársaukinn
og vonleysið
og ranglætið
og tilgangsleysið
Að fjarlægðin
og illskan.

Eru ekki lokasvarið.

Hann er ekki hér sagði engillinn.
Hann var hér á föstudaginn langa.
En núna er hann ekki hér.

Því hann er upprisinn.

Krossinn er ekki lokasvarið.

Heldur páskarnir.
Lífið.
Vonin.
Réttlætið.
Friðurinn.
Samfélagið.

Ekki dauði heldur líf.

Ekki vonleysi heldur von.

Ekki einmanaleiki heldur samfélag.

Það er boðskapur,
það er loforð páskanna.

Það er páskasagan.

Það er saga sem endar vel.

Myndin er af páskaliljunum sem við plöntuðum í blómakeri á heimilinu. Þær sprungu út nú um páskana og eru mikil prýði.

Árni prédikaði í Dómkirkjunni í morgun. Prédikunin fjallar um sögur sem enda illa, viðeigandi sögur á föstudeginum langa. Þetta eru ekki Hollívúddsögur og þær eru eiginlega ekki við hæfi barna. Þær fjalla um misnotkun og stríð og hryllilegt bílslys og þar segir meðal annars:

Svo varð hún fullorðin og hann hafði ekki lengur áhuga. Hún fór að heiman. Hitti eigin mann. Hann var ekki góður maður. Og eitt sinn, þegar hann fór yfir strikið, sagði hún. Hingað. Og ekki. Lengra. Og hún myrti hann.

Kjalarnessprófastsdæmi og Hið íslenska Lúthersfélag standa fyrir sýningu á kvikmyndinni Luther á mánudegi í dymbilviku. Myndin fylgir sögu siðbótarmannsins frá fyrrihluta 16. aldar þegar hann byrjar sem ungur munkur að hvetja til breytinga innan kirkjunnar, sem hann telur þrúgaða af efnishyggju og hræsni. Barátta hans átti eftir að hafa gríðarleg áhrif á mörgum sviðum menningar, trúar og stjórnmála.

Myndin færist mikið í fang þar sem hún gerir tilraun til að fylgja hraðri og átakamikill atburðarrás yfir langan tíma. Fjölmargir skrautlegir karakterar sem komu við sögu í hræringum siðbótartímans eru mættir til leiks, bæði af veraldlegum og geistlegum toga. Myndin er þó ekki síst þroskasaga Marteins Lúthers og sýnir innri og ytri baráttu fyrir sannfæringu sinni og persónulegri trú.

Áður en sýning hefst flytur sr. Kristín Þórunn Tómasdóttir héraðsprestur í Kjalarnessprófastsdæmi stutta innlýsingu um myndina og áhugaverð sjónarhorn á hana. Að sýningu lokinni leiðir dr. Gunnar Kristjánsson, prófastur, umræður um efni myndarinnar.

Myndin er sýnd í Bíó Paradís mánudaginn 18. apríl og hefst sýningin kl. 20.

Í tengslum við sýningu myndarinnar heldur Hið íslenska Lúthersfélag fund á Kaffi Sólon kl. 18. Þar mun formaður félagsins, dr. Sigurjón Árni Eyjólfsson, fara yfir starfsemi félagsins í stuttu máli og ritari félagsins, sr. Árni Svanur Daníelsson, ræða stöðu lúthersrannsókna á Íslandi við upphaf 21. aldar.

Að lokum verða umræður um framtíðarstarf Lúthersfélagsins og ræddar hugmyndir að undirbúningi fyrir siðbótarhátíðina miklu eftir 6 ár, en árið 2017 eru liðin 500 ár frá upphafi siðbótarinnar sem er miðað við er Marteinn Lúther negldi greinarnar 95 á dyr Hallarkirkjunnar í Wittenberg.

Allt áhugafólk um Martein Lúther og siðbótina er velkomið á meðan húsrúm leyfir.

Kanji Watanabe hefur verið borgarstarfsmaður og blýantsnagari allt sitt líf. Hann og eyðir dögunum á skrifstofunni sinni ásamt samstarfsfólki sínu, en gerir aldrei neitt. Þegar hann greinist með ólæknandi krabbamein fyllist hann þörf til að finna tilgang með lífinu.

Japanska kvikmyndin Ikiru (Akira Kurosawa: 1952) er saga Kanji. Þetta er magnað meistaraverk frá uppáhaldsleikstjóra sem fjallar um stóru spurningarnar um tilganginn í lífinu, um kulnun og mennsku og kærleika. Myndin verður sýnd í Bíó Paradís að kvöldi þriðjudagsins 5. apríl. Á undan sýningunni verður flutt stutt innlýsing og að henni lokinni verða almennar umræður sem Toshiki Toma ætlar að leiða okkur inn í.

Verið velkomin.

Water Changes Everything – Vatn breytir öllu – er ágætis áminning frá charity:water á Alþjóðadegi vatnsins. Hann er einmitt í dag.

Við tókum viðtal við Toshiki Toma, prest innflytjenda, að loknu málþinginu Kynþáttafordómar: Hvar erum við stödd? Hann segir meðal annars að ekki séu allir kynþáttafordómar sýnilegir eða uppi á borðinu. Toshiki bætir við að duldir fordómar komi meðal annars fram í því hvernig opinbera kerfið veitir útlendingum ekki sömu þjónustu og Íslendingum. Þetta er oft vandséð vegna þess að útlendingar hafa ekki alltaf sterka málsvara hér á landi.